Πόσο εύθραυστο το Τίποτα σου

Πόσο εύθραυστο το Τίποτα σου και όπως βγαίνεις από την νύχτα
Πόσο σαθρό και μισοσβησμένο το αεράκι
Που εισβάλει στο σπίτι σου, εκεί στα αψηλά δωμάτια
Του φεγγαριού!

Ψαυμένο το τοιχάκι από το άστρο και πατήματα όπως που θέλει το μεθυσμένο σκοτάδι
Κάνουν να φαίνεσαι εξωπραγματική, αιθέρια στον ουρανό που κομπάζει.

Εκεί σε είδα, σε ζωγράφισα, συγκλίνοντας τους τολμηρούς διαβήτες
Του έρωτα- εκεί υπήρξε
Αυτό που έζησε στην φαντασία μου, κι ας μην υπήρξα ποτέ αλήθεια εγώ!