Ερήμην μου οι λέξεις συντελούνται και ένας αέρας βακχεύει μέσα στα γαλανά στερεώματα·
Νυν η εκφορά του φωτός, ο Αποστομωτικός Λόγος προς την Κακία, η Άρνηση των Αρνήσεων, το σίγουρο αγκάλιασμα κάτω από την σκέπη των Αισθημάτων·
Οι πόλεις γελούν και μηρυκάζουν σιωπή και συγκατάβαση- ο άνθρωπος συγκαταβαίνει να παιχτεί το άπονο δράμα του, η κωμωδία μας της τραγωδίας·
Πού κοιτώ και τι κοιτάζω; Χέρσα είναι η ελπίδα, στο λιβάδι της όρασης
Ατίθασες ελπίδες δράμουν κατά τον νοτιά, κι η θάλασσα μινυρίζει περήφανα σαλεμένη·
Νυν η εκφορά του φωτός, ο Αποστομωτικός Λόγος προς την Κακία, η Άρνηση των Αρνήσεων, το σίγουρο αγκάλιασμα κάτω από την σκέπη των Αισθημάτων·
Οι πόλεις γελούν και μηρυκάζουν σιωπή και συγκατάβαση- ο άνθρωπος συγκαταβαίνει να παιχτεί το άπονο δράμα του, η κωμωδία μας της τραγωδίας·
Πού κοιτώ και τι κοιτάζω; Χέρσα είναι η ελπίδα, στο λιβάδι της όρασης
Ατίθασες ελπίδες δράμουν κατά τον νοτιά, κι η θάλασσα μινυρίζει περήφανα σαλεμένη·
Α ιδίωμα, ριζωμένο μες το κύτταρό μου, μελίσσι της ορμής,
Με έχεις εγκλωβίσει σ’ έναν κύκλο περιπλάνησης,
Με τρυπά ο αέρας, στα αυτιά μου βομβούν άοκνες βασίλισσες,
Εμένα πάντα χλευάζω…
Με έχεις εγκλωβίσει σ’ έναν κύκλο περιπλάνησης,
Με τρυπά ο αέρας, στα αυτιά μου βομβούν άοκνες βασίλισσες,
Εμένα πάντα χλευάζω…
Ερήμην μου οι σταθμοί μεγεθύνονται και φιλοξενούν τις μελαγχολίες μου- πάνω στις ράγες των τρένων
Στριγγλίζουν τα φρένα που είναι του ατσαλιού η καθετότητα, ένας πληθυντικός αποφάσεων εμμένει στο απαρασάλευτο των θλίψεων, η κάθε ώρα σε πονά και με πονάει..
Στριγγλίζουν τα φρένα που είναι του ατσαλιού η καθετότητα, ένας πληθυντικός αποφάσεων εμμένει στο απαρασάλευτο των θλίψεων, η κάθε ώρα σε πονά και με πονάει..
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Ερήμην μου οι σταθμοί μεγεθύνονται και φιλοξενούν τις μελαγχολίες μου- πάνω στις ράγες των τρένων... Σ. Π.
Αδελφέ μου,
...τί θύμησες μου έφερες...
...(απόσπασμα από την Ελλεγεία του Σελινούντα..)
η μητέρα να ελέγχει την διάβαση στην διασταύρωση...
παράλληλες οι σιδερένιες αλυσίδες να εμποδίζουν το επικίνδυνο πέρασμα..
το ξεκίνημα της ημέρας να τρίζει τα κουρασμένα κόκαλα των εργατων,
το αγκομαχητό του βοριά να σπρώχνει τον καπνό της μηχανής, αντίθετα,
σαν τη μοιρα ...
Ευχές κι Αγάπη,
Υιώτα
Αστοριανη, ΝΥ
Ωραίο ίχνος αφήνεις πάντα αδερφή μου! Και ωραία σε ακούω και σε αγαπώ γιατί είσαι μια ψυχή κοντά στην ψυχή μου!
Τα φιλιά μου!
...λείπουν στην αρχή μερικοί στίχοι;
Ελέγχει -άραγε- "κάποιος" ;;; 'οσο για αυθόρμητα ορθογραφικά λάθη ...Ο.Κ. σιγά τους μορφωμένους κριτικούς ...
Σε ασπάζομαι,
χαιρετισμούς...
Δημοσίευση σχολίου