Όμορφη..

Πολύ όμορφη!

Εκεί που συναντιέται το Ψέμα με την Αλήθεια, εκεί

Που οι όμορες σκέψεις καταλύουν την ασχήμια της θλίψης.

Και το τοπίο την αναζητά-

Όπως να λείπει μια ψηφίδα του, όπως

Να σχηματίζεται το πάζλ μες τα ωραία της μάτια, τω τρόπω

Που οι θύελλες έχουν

Να μαγνητίζουν το βλέμμα σου.

Των ποιημάτων υπεράνω και στο σημείο το εν που οι μέρες

Εξοστρακίζουν την μιαρότητα του βίου- δεν ξέρω

Κι εγώ πόσο μα πόσο κοστίζοντας αυτό σε Αθωότητα.

Αστην'  εκεί λοιπόν, μην την γυρέψεις

πουθενά

              αλλού:

                          Αστην' 

εκεί που θα την νοσταλγήσεις σαν περάσουν τα χρόνια και

θα την βρεις να στέκεται σαν λυπημένη Αγία δίπλα

στα πιο τιμαλφή σου αποκτήματα-

Αέναα κινώντας τα αισθήματα

κι εσένα..