Η
βροχή δένει τις υγρασίες σε ποιητικό ειρμό·
Παραπατούν
οι στάλες, πλωτό γίνεται το απόγευμα, μ’ έναν σουγιά καθαρίζω το φρούτο της
θλίψης- σαν ο παππούς μου, σαν ο ξωμάχος θεός.
Τι
πρεσβεύω από όλα τούτα και δεν το γνωρίζω; Ακτινοβολούν γύρω μου οι
περιρρέουσες αχτίδες του ήλιου- ελληνικό μεσημέρι, αποβροχάρικη ανάσα, πουθενά
δεν τελειώνει ο ουρανός: Επεκτείνεται ως το άπειρο και μαρτυρά παρουσία ευφρόσυνη..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου