Η πικροδάφνη αγαπά τον
ντροπαλό καημό της και είναι θεματοφύλακας της άνοιξης.
Πόσος πόνος μου
αναλογεί; Τον ένιωσα; Ποιος πάει
Κουτουρού καΐκι κατά
την σιωπή;
Έστησα αυτί ν’ ακούσω:
το σώμα μου εναρμονίστηκε
με τα πουλιά
που έβαλαν την μέρα
σε γαλάζιες περιπέτειες, κι αυτό είχα
καταφέρει για πάντα:
να με νιώσουν δικό τους
οι μαργαρίτες και στρέψουνε
το ξανθό κεφαλάκι τους
κατά τον ήλιο..
Έτσι που εγένετο λόγος
πρώτος και αιώνιο Ποίημα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου