Μέσα στις σελίδες των ρόδων συσκέπτεται το φεγγάρι,
Τόσος κόπος αγρύπνιας και πουθενά δεν κατέληξα,
Όλο το σκοτάδι πλημμύρισε την κάμαρα,
Βρυχήθηκε, σαν ένα λιοντάρι πεινασμένο
Και όρμησε καταπάνω μου, να με κατασπαράξει
φοβισμένο και μόνο.
Και τα άστρα που ξεκρέμασα από τον ουρανό
Λάμψαν σαν τα κοχύλια σε μια έρημη ακρογιαλιά- ο χρόνος κύλησε
Ώσπου χαθήκανε οι σκιές και μία ωδική τριανταφυλλιά
Σκίρτησε μέσα στον αέρα, κάνοντας
Το νόημα της αγάπης μας πιο προσιτό.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
τα άστρα που ξεκρέμασα από τον ουρανό
Λάμψαν σαν τα κοχύλια σε μια έρημη ακρογιαλιά- ο χρόνος κύλησε .... ΣΠ
Ποιητή μου, εσύ!
Κάθε φορά που σε επισκέπτομαι, κι ένα αγκάθι ελληνικό με πονάει...
Εδώ, οι τριανταφυλλιές μας
ακόμη αγωνίζονται για μια ανάσα...
Απόψε, ΠΑΛΙ θύελλα
έλεος, Ανοιξη!
μερικοί βολβοί, εδώ κι εκεί...σε κήπους γυμνούς... ίχνος χλόης...
Φιλιά σε όλους σας
Αστοριανή
ΝΥ
Γιατί καλέ σε πονάει το αγκάθι; Τι έχω κάνει εγώ; Να είσαι καλά και να περνάς καλά κει κάτω. Χαιρετισμούς σε όλους σας!
Δημοσίευση σχολίου