Οι γειτόνισσες…

Τις πιο πολλές φορές φοβόμουν να αγγίξω·
πάντα η μνήμη πυρακτωμένη λεπίδα
είναι· που την κρατά στα κουρασμένα χέρια του
ο νους.
Εκείνο το πρωί πήγα στην μάνα μου·
ο Αύγουστος δεμένος σαν τσαμπί σταφύλι
και μέσα στην κεχριμπαρένια ρόγα του
έσφυζε η ζέστα
ο ήλιος
η ζωή.

Πολύ καιρό είχα ν' ακούσω. Μιλούσαμε
και η κουβέντα το 'φερε για τον λαό της γειτονιάς
που έχασα γιατί η ζωή αλλού με τοποθέτησε.
Οι γειτόνισσες,
μία την μία,
οι γειτόνισσες που, όταν ήμουν παιδί,
ήτανε πανταχού πρωταγωνίστριες- τώρα
λείψανε,
ένας αέρας πήρε τις μορφές τους
τους έκανε κηδεία μυστική, κηδεία τετελεσμένη
αφήνοντας την σκιά να πλανιέται
στον νου μου, το χώμα
να τις αναπαύει,
αφράτο και νωχελικό.

Πόση απώλεια μες την ζωή!

Κρατώ ακόμα και τον ήχο της φωνής τους, είναι παράξενο·
μέσα μου συνθέτουν ένα παράξενο δέντρο:
κλαδιά και φύλλωμα και ρίζες και κορμός,
όλα συντονισμένα στην παρελθοντική τους διάρκεια.

Τώρα δέρνονται από το μαβί του θανάτου,
όλες τους πια αχτένιστες, κάθονται
στα πεζούλια
της πόρτας τους
και σε κανέναν δεν ανοίγουν
να μπει.
Στο ποίημά μου μονάχα
-και γιατί με έναν τρόπο παιδικό τις αγαπώ-
ιερουργούνε..