Λάβαρα..

Λάβαρα που ανεμίζουν μες το πουθενά, παντιέρες

πολύχρωμες,

όπως ιδέες που τσούζουν,

αφαιρετικά

μες την επικράτεια του γαλάζιου,

κυκλώνουν

την ψυχή

εμφυσώντας της

του θάρρους το μέλι,

και, ύστερα,

το μεσημέρι γίνεται κοίλο,

όπως για να φιλοξενήσει

τραγούδια του δήμου,

πολυδύναμα,

γραμμένα

επάνω στον φλοιό των δέντρων και

μες την ντόμπρα σιωπή, κάτω

από τον ίσκιο του πλατάνου, αεί

που τα απαγγέλουν αδέκαστοι ποιητές- α Ρούμελη,

α Κύπρος,

α Θράκη, α

Ήπειρος,

α Θεσσαλία

α Ελλάδα μου

απανταχού και αχ!