Αστοχία…

Ω χαμόγελο ρείθρο, πάθος δημητριακό,

επάνω σου γλιστρούν τα στεντόρεια λόγια και ο ύμνος

ακούγεται των ανοιξιάτικων συγκλονισμών που ιδρωμένοι τρέχουνε μες

τα λιβάδια των οράσεων.

Έρχεται η Στιγμή των στιγμών και ακούγονται

οι σάλπιγγες της επαγγελίας.

Αράγιστος παραμένει ο ουρανός.

Γλαφυρός ήλιος τσούζει επάνω στια στάχυα και ο ορίζοντας φλέγεται από μανία χιλιόδοξη.

Χαρούμενα τα πεντόβολα των αισθήσεων ποντάρουν επάνω στην πραγματικότητα μαντζόβολες μοίρες.

Α ζημιά

και διασκέδαση στον νόστο που οδηγεί

την ημέρα!

Γράφω και οι έννοιες που έρχονται είναι οι έννοιες που λείπουν-

Γράφω και ό,τι ήθελα να πω ακόμα δεν, αλήθεια, ειπώθηκε…