Μια βοή από νερό που θυμώνει ακούγεται πάνω στα λερωμένα
πεζοδρόμια.
Τέσσερις το πρωί- μαδούν τα φύλλα κι η βροχή
Δεν σέβεται την νύστα των δέντρων.
Φουσκώνει η λάσπη σαν μια προδοσία. Δεν κοιμάμαι-
Ακούω τον θεό με τον θεό κι όμως θεός από παντού να λείπει.
Ακούω την αυλή των καταστροφικών θαυμάτων..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου