Είμαι εδώ που μ’ άφησες, κοινωνός ερωτικών μυστηρίων…

Ευτυχώς, τύχη καλή, κέρδισε ύψος ο αέρας

Και η λιακάδα εγκολπώθηκε διδάγματα περίτρανα της θαλπωρής

Η πόλη ζέστανε τους τρόπους της – ο φτωχός

Ένιωσε παρηγορημένος· και προς το απόγευμα

Μια γλύκα την καρδιά μου πλημμύρισε, μια απαντοχή

Να ‘ρθει το βράδυ και να σ’ αγκαλιάσω κάτω απ’ τα σκεπάσματα

Κορμί ερώτων θέσφατο, κορμί φιλιού ηχείο

Που στάζεις δρόσο λυρική και ιδρώνεις πόθο και λεβάντα.

Κρατώ τους λόγους και κρατώ την μακρινή υπόσχεση της αρετής

Κρατώ στον νου μου της ανάσας σου τον φθόγγο

Κι όπως η μέρα συμπληρώνει τις παραφυάδες της ακλόνητης Ουτοπίας

Είμαι εδώ που μ’ άφησες, κοινωνός

ερωτικών μυστηρίων…