Σύνθεση μιας λέξης που αποδομεί το συντηρητικό καλοκαίρι..

Η μέθοδος φέρει αποτέλεσμα, ποσοστό

που επιστρέφεται από μια σειρά αναζητήσεων

που κάνουν τρανό το μικρότατο.

Το καλοκαίρι αφήνει την μαντζουράνα του μες το παρτέρι·

η γιαγιά μου είναι ακόμα εκεί

προτού ο θάνατος την πάρει και την δω σε στάση προσευχής να με κοιτά με μάτια στυλωμένα

ως την ζωή μου την όλη.

Η Αττική μια κουρελού αισθημάτων και προσήλωσης.

Εσύ ο πρώτος έρωτας μου ο πιο φλογερός.

Άφησα τα τετράδια και την παλιά μου σάκα πίσω από την πόρτα και έφυγα να παίξω

στην γειτονιά.

Στο διπλανό οικόπεδο με τις μολόχες και τα τολμηρά αγκάθια.

Πάνω απ’ τις φωλιές των μυρμηγκιών, κοντά στην στοίβα τα παλιόξυλα που τον χειμώνα τα έτρωγε η βροχή. Τώρα

μια σαύρα πράσινη γλιστρά με μαεστρία τρέχοντας

κατά τον πέρα δρόμο.

Τα μακρινά κοντινά και τα χρόνια που φύγανε

τα συναντώ με την ορθοδοξία μου, στην τσέπη μου

ένα σημείωμα

πάντα για να στο δώσω

-αν βρω την τόλμη- κι ο ουρανός

από τότε βιβλίο,

ευανάγνωστο

κάτι που με ακολουθεί

να μάθω πώς θα ξεκλειδώνω την ψυχή μου

το μπόι της

και το ψυχικό

συμβολικό καλοκαίρι..

Μια λέξη ουαί     

και, για την μελαγχολία, αλίμονο!