βραχμάνος της περιρρέουσας ερημιάς

Τα γαλάζια λόγια σου ακούω και την επιφάνεια ψαύω των πραγμάτων, όπως ένας μοναχός αγγίζει με λατρεία την Αγια -Τράπεζα.. Μπουρίνι στο μπουρίνι με πήγα με έφερα μες τα χρόνια και με γέρασα και με υπερασπίστηκα και με ένιωσα να πονώ και παρηγοριά να μην έχω. Αγαλματένιο κορμάκι μου που κάποτε σε φίλησα κι ως τα απόκρυφά σου μυστήρια μου χαμογέλασαν τα απώτατα χείλη του μενεξέ σου και ο λιγωμένος τινάχτηκα μες τους απάνω ουρανούς! Έτσι φεγγίζει το σωθικό σου ο Έρωτας; Ω Θε μου! Κεραυνοβόλησε η Στιγμή το είναι μου και έγινα βραχμάνος της περιρρέουσας ερημιάς και του σκότους που έφτασε. Άκουσα την κυρα-Λένη να καλεί τον γάτο της και απ’ την πίσω αυλή οι σκιές ξεχύθηκαν μέσα στο καλντερίμι υπομένοντας την παιδωμή του αθώου ο ένας και ο άλλος ζεύοντας στου κόπου τον ανήφορο την σκέψη, με μια ουτοπία βγήκα νικητής και σε κανέναν λόγο να δώσω, μην έχω...