μύθος του παραώριμου καλοκαιριού

Κάτοπτρα σημαδεύουν πάνω σου και με την δέσμη

Του φωτός που παίζουν βλέπω τώρα

Να νικούν οι λάμψεις, νιόκοπες, κι ως τα λυμένα μαλλιά σου

Όταν του Αυγούστου η αυταρέσκεια μεγεθύνει

Την κάθε λέξη όπως να γίνει απέραντη 
πολύ.

Στην κοιλιά σου ρέπει ο άνεμος κι ανασηκώνεται η φούστα

Να φανεί το μαγνητικό λουλούδι σου και ορμέμφυτο παθιασμένο

Χάδι, σαν μίλημα της αστραπής, επάνω 
απ’ τον πευκώνα

γίνει η ώρα μια κερήθρα του μελιού αβρή.

Να ο μύθος του παραώριμου καλοκαιριού, να 
η μουσική

που δεν χωρά σε καμιά παρτιτούρα

Κι εσύ που ακολουθείς τα αόρατα

Βήματα μες το μεσημέρι 
ενός φιλιού 
που μάγεψε

Εσένα εμένα 
και ρίζες άπλωσε 
ως κει 
που γιγαντώνεται η νύχτα..