ΗΡΑΚΛΕΙΟ..

Κοιτάζω αφηρημένος τον ορίζοντα.
Ξεχασμένος εκεί και γυρεύω
αυτό το νοερό ταξίδι..

Η πλατεία της συνοικίας πελώρια κι άδεια
δίνοντας την αίσθηση χειμώνα·
παγωμένα χαμόγελα κι ένα τσουχτερό άγχος..

Δεν μπορώ να πω για τον καημό μου απόψε·
η ιστορία φυλλομετρά τα άδεια της τετράδια·
τρομερά τρωκτικά πηδούν σ’ ένα χορό
γύρω απ’ το εξώφυλλο που γράφει «Χρονικό των εγκαταλειμμένων»..

Η εξουσία λέει έν’ αφόρητο κέρδος
σαν ξύγκι βγαλμένο απ’ την μύγα του κόσμου
λειτουργώντας μέσα σ’ ένα στεγνό
σύμφωνο όπως «βία»..

Αυτή την μέρα κοιμήθηκα αργά·
γύριζα σαν αλλοπαρμένος από μαγαζί σε μαγαζί·
κ’ ήμουν μεθυσμένος απόλυτα·
και φορούσα λίγα ρούχα και κρύωνα·
και την άλλη μέρα με πέρναν φαντάρο·
και δεν είχα έναν φίλο·
δεν είχα έναν φίλο κ’ η τελευταία γυναίκα που μ’ ερωτεύτηκε
ήταν μια ανισόρροπη πόρνη·
μαλλιά καστανά και μεγάλα στήθια
σα να ‘ταν η τροφός του Νέρωνα
ή
του Χίτλερ..

Άνοιξα το μεγάλο μάνταλο της πατρίδας και μπήκα.
Καταδικάστηκα
σε μονομανίες, σε επιβαλλόμενες
φιλοπατρίες, σε βουβές
υποταγές κορδωμένων αξιωματικών…

Ενώ το μυαλό μου ποθούσε πάντοτε την ένωση
των χεριών του λαού!
Προστατεύοντας τους αλήτες που συμπάθησα
με την κοστολογημένη ανθρωπιά τους μεγαλύτερη
απ’ όλους τους βολεμένους του κόσμου…

29.1.1983