...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

3 Ιουνίου 2010

...μέσα σε μία ηθική που σύμπαντα τον κόσμο ανασυνθέτει...

Χρώματα κυανά όπως σφαδάζουν
μες την αυγή,

σαν ένα αόρατο μεγάλο δίχτυ
που απλώνει εκεί στον ουρανό ο ήλιος.

Τα πάντα ξημερώνουν.
Μυθικά είναι τα δέντρα. Ο άνεμος είναι ένας
υγρός φλύαρος επισκέπτης
που νομιμοποιεί την αναστάτωση. Κι εσύ

ζητάς συμπάθεια απ’ τα φυτά που κάνουνε την προσευχή τους
μόλις ανοίγοντας τα μάτια τους στο επιτυχημένο πρωινό.

Θυμώνω αλλά είμαι ένας άλλος μου εαυτός-
πόσοι άνθρωποι μέσα στον έναν; πόσες ψυχές;
Και τι καταφέρνουν;
Ένα παιχνίδι αποδημίας από σώμα
σε σώμα, ένα ατελείωτο πηγαινέλα
μέχρι να αξίζει κάτι η ψυχή...

Και όλο αυτό μέσα σε μία ηθική που σύμπαντα τον κόσμο ανασυνθέτει...

30.1.2010

3 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Η αποθέωση της ελληνικής γλώσσας!!
Απορώ πως αντέχεις την κακοποίηση της σήμερα.
Δεν θα σχολιάσω:Απλώς θα αντιγράψω:
"ζητάς συμπάθεια απ’ τα φυτά που κάνουνε την προσευχή τους"
Εγώ τι να προσθέσω!

Alexandra Bakonika είπε...

Το ποίημα, παρά τη φυσιολατρεία του, παραμένει βαθύτατα ένα ποίημα ερωτικό.Το μαρτυρούν οι ωραίοι και εξομολογητικοί στίχοι:"Ένα παιχνίδι αποδημίας από σώμα σε σώμα, ένα ατέλειωτο πηγαινέλα μέχρι να αξίζει κάτι η ψυχή".

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ,

γράφοντας το ποίημα είχα στο μυαλό μου και μια ιδέα μετενσάρκωσης, δεν το κρύβω,

και ελπίζω να τίμησα αυτήν που αγαπώ πολύ:

την ελληνική γλώσσα!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου