Φταίω κι εγώ

Φταίω κι εγώ που είμαι τόσο
μοναχικός, και κλεισμένος στον τελεσίδικα μελαγχολικό ουρανό μου-

φταίω που ανασκάπτω ολοένα μέσα στα συντρίμμια μου
ένα οξυγονούχο όνειρο να βρω-

στενεύουνε πεισματικά οι ορίζοντες

σ’ αυτό το δάσος των παρομοιώσεων που ζω
τα δέντρα είναι θεόρατα
μπηγμένα μες το χώμα των σοφιλιασμένων σωθικών μου-

δεν τρομάζω

ακουμπώ τον έρωτα κι έτσι σώζομαι

είναι κι η εκκωφαντική κραυγή της μέρας
που τρυπά με αισιοδοξία το ξερό πια κεφάλι μου....

3.2.2010