ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ..

Τα άστρα της νύχτας δεν άφησαν ανοιχτό ουρανό..

Είχα αθροίσει μέσα μου χιλιάδες φωνές·

από παντού
με έτρωγε η μουσική
και η απελπισία του θανάτου.

Ένα πουλί σηκώνεται και καλοζυγισμένο
τρυπά με ράμφος εγωιστικό τον άνεμο.

Ήλιος που πετυχαίνει διάνα την καρδιά των λουλουδιών!.

Αιφνίδιο χτύπημα μια πρόθεση ανέμου ν’ ανεβεί ως πάνω.
Αλλάζει σχήμα,
πηδά μες το νερό,
αστράφτοντας
όπως η θέληση ανάβει φώτα
ξανά.

Σύριζα στο παλιό ντουβάρι οι μαργαρίτες μ’ έναν τρόπο που φιλοσοφούνε..

Στα κράσπεδα της ιστορίας οι λαοί που υποφέρουνε..
Τρώει το ξύλο ο άνεμος.

Έκρυβα μέσα μου των αισθημάτων την πυρίτιδα..
Μπαρούτι αψύ.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν με λέξεις θα νικήσω…