ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Β

Να σε έχω μ’ έναν τρόπο που έχουν οι θύελλες
Να εξουσιάζουν.
Να μου φεύγεις σχεδόν όταν να σε αγγίξω
κατορθώνω. Να αλλιώς μου μιλάς.

Στα μάτια σου αδιάβαστο ακόμη το φως, αδιάβαστος
Ο πόθος, η κάψα
Που θα συντρίψει την περαστική μου ώρα
Που θα ανοίξει άλλον διάλογο με τα πουλιά, που θα κρεμάσει
Σκουλαρίκι το τραγούδι των πουλιών πάνω στα αυτιά των δέντρων.

Δεν σε ήξερα, δεν
Σε φανταζόμουνα-
έτσι όπως μου αποκαλύφτηκες: θεά
άλλων αιώνων. Και τώρα
στρέφω το βέλος ο ίδιος στην καρδιά μου -ξέροντας
ότι θα πληγωθώ, ότι θ’ αγγίξω
όλο το σώμα του πόνου, την ανάσα που κόβεται, θα νιώσω
τον παλμό της ερωτικής αποκάλυψης.

Σε κάνουνε μοίρα μου οι νύχτες.
Σε κάνουνε
Μοίρα μου οι μέρες.
Σε μοιράζομαι με εκείνο που δεν φτάνω
Ούτε με τον νου, ούτε με την φαντασία. Σε φιλώ
Όπως ο αέρας την γη φιλά που του είναι φιλόστοργη μάνα.