Ο ΠΑΠΠΟΥΣ.

Να μυρίζει ωραία το πεύκο κι ο παππούς μου αναστημένος να στέκεται

Ανάμεσα στις ανθισμένες κείνες που αγαπούσε τριανταφυλλιές.

Με το αγαλματένιο του χαμόγελο.
Πάλι καπνίζοντας.
Και ο καπνός
Όπως να βγαίνει έξω από την γυάλα ετούτη
Που τον κήπο περιέχει αυτού του ονείρου.

Κίτρινα και βαθιά
Κόκκινα ρόδα. Αιώνια σύμβολα!
Ξιφομαχούν μες τον ευωδιαστό γύρω μου άνεμο..

Τώρα μες απ’ το όνειρο κοίτα που αναιρείται ο χρόνος
Όπως με σπόγγο σβήνεται
Στον μαυροπίνακα η λάθος μας γραμμένη ορθογραφία-
Κι είναι ο δάσκαλος σαν χρόνος πάντα αυστηρός.

Να βλέπω τον παππού μου όπως αντιγράφω νοσταλγία στο μουντζαλωμένο μου τετράδιο
Που του περίσσεψαν τα λάθη και οι λέξεις αινιγματικές
Τους αναγνώστες του θα δυσκολεύουν-
Όλο.

Και μου λέει πάλι το μικρό του μεγάλο παράπονο.

Όπως καπνίζει και φυσάει τον καπνό
Ολοένα προς τα πίσω:

Προς τους πικρούς
Παλιούς ελληνικούς αιώνες!

7.5.2008