ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕΣ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ..

Άοκνο φως, γαμήλιο, διαφιλονικούμενο-
να το κερδίσει ξανά
η κάθε μέρα.

Και το ύψος του παλιού σπιτιού πάν’ απ’ την θάλασσα..
Τα παράθυρά του
στοχεύουν πέλαο- Κι η πόρτα του
πύλη του ουρανού ξανά!

Και πάνω στον γενναίο βράχο τίποτα·
μόνο πουλιά σαν αγανακτισμένα
δοκιμάζουν στην ηθική του τον άνεμο..
Με το λυμένο του σανδάλι που εφορμά και χάνεται
μέσα στις ανοιχτές γεωγραφίες.

Αισθάνομαι να έχω υπάρξει μες τα μεγαλεία των αρχαίων ημερών
(ήρθαν, έφυγαν, έναν ρυθμό αφήσαν
ψυχής όταν σου είναι δύσκολο και να εξακριβώσεις
πόσο κάνει χίμαιρες ένα μυαλό ανθρώπου).


Αιχμηρό ποίημα που το είδα μετέωρο,
παραχωρεί την ομορφιά του
στην εκκλησία των ωραίων λουλουδιών
και ανάγλυφα επάνω του ανα-
γνώθεις το γοερό μεράκι της ευαίσθητης ψυχής.

Περιδιαβαίνει όλα τα σύμπαντα
με λέξεις που δεν χώρεσαν σε μια σελίδα
πράσινου κάμπου ή αιώνιας ζωής..

Πόσο μέσα στα χρώματα φυλακίστηκα! Στις εικόνες
από καημό και μεράκι!
Πάντα μέσα σε σπίτια ερημιάς
ναυαγοσώστης της γαλήνης.



Τώρα μέσα στα ίδια βότσαλα πάντα η μια ιδέα λάμπει
του αιώνιου καλοκαιριού!

Οι χρησμοί περισσεύουνε, οι αρχαίες
αμετάδοτες μέσα στις λέξεις σιωπές-

και ρίγος ρίγος πρωινό
σκιάζει τις αμέριμνες μυρσίνες.

Ξέρω: θα φύγω με παράπονα για τον αγύρτη έρωτα,
θα χαθώ όπως με φούρφουρο ανάσα-
Την ώρα που λικνίζονται οι καλαμιές μες την μικρούλα λίμνη
και οι ωραίες
κοπέλες ανεμίζουνε τα μακριά μαλλιά τους:

καταμεσήμερο ευλογημένης Κυριακής!

14.2.2008