ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Φυτεύω όνειρα τα καλλωπιστικά Να ομορφύνει η ζωή μου·
Με κούρασε η αντηλιά Ηχεί παράφωνα μέσα στο μεσημέρι·
Πάνω στο μάγουλο της ώρας κοκκινάδι
Από μιας παπαρούνας το σκαμπίλισμα Γράφει ένα ελληνικό αεράκι-
Ξεγράφει
Την συννεφιά ενός μεσαίωνα..
Πάλι εδώ με βρήκε η νύχτα.
Υπάρχει ένα νόημα που μου ξεφεύγει-
Αειθαλές πίσω από κείνο που υποπτευόμαστε.
Νιώθεις απρόσμενη γύρω σου εξουσία Όπως δεν θα την ερμηνεύσεις και ποτέ!
Στην παλάμη η μοίρα ότι γράφει αυτό είναι- το δέχεσαι
Έτσι κι αλλιώς-
Μετακινείσαι με την γνώση
Απ' το μηδέν στο κάτι πιο λιγότερο-
Πάντα μέσα στον εαυτό σου, να:
Λεπίδα η απόφαση εντεταλμένη.
Όταν θα λείπω θα μυρίσουν οι μυρσίνες μου·
Τα λόγια μου κλειδιά θ' ανοίξουν το απόγεμα·
Η θλίψη θα θρυβεί του απελπισμένου.
Πάνω απ' την κούνια του μωρού οι τρείς γυναίκες
Κλώθουν κι υφαίνουν: Πεπρωμένο;
Αν τις καλοκοιτάξεις πίσω από το μισοφωτισμένο σου παράθυρο
Μοιάζουν με μάγισσες παραμυθιών.
Αλλά παντού απλώνεται γαλήνη!
Λόγια είπες σαν αναβρυτό νερό- Τώρα όλα αλλιώτικα τα σκέφτεσαι.
Κι ο ποιητής που πέταξε και την ασπίδα να σωθεί
Καλά πως έκανε σου φαίνεται.
Η κάθε μια πατρίδα έχει
Χιλιάδες τρόπους για να σε ξανασκοτώσει.

Άστρα μακρινά, φωτισμένο στερέωμα, πολιτείες ανθρώπων,
Που είσαι μέσα στην βοή τους κι όμως τόσο απόμακρος..
Όταν θα λείπεις θα μυρίσουν οι μυρσίνες σου!
Κάποιος απελπισμένος
Σε χρόνο μέλλοντα ίσως να μάθει
Από τις λέξεις σου·
Σε κάποιον ίσως να μιλήσεις-
Όπως θα ήθελε και κείνος να σου πει…


9.9.2007
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ