...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

9 Φεβρουαρίου 2009

Η ΨΥΧΗ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ…

Ήχο μεγάλο κάνει η ψυχή
κι επιβιώνει.
Χιλιάδες χρόνια
στα ψηλά στέκει εκεί
λίγο πιο κάτω απ’ τ΄ άστρα.

Ολονύχτιες περιπλανήσεις της μες τις ιδέες·
εξουσίες νοήματος που δεν μας υποτάχτηκαν·
ύφος μιας στιγμής που πάει χάθηκε
παρασέρνοντας
ζωή που είναι δικός μας μύθος.

Μια ελπίδα του μπλε παράθυρου
σ’ ένα ελληνικό νησί πριν μάθει
τουριστική αυθάδεια-
είναι ρολόγια του καημού τα σπίτια·

μετρούν τις ώρες μας σαν ρημαγμένες νότες·
κλείνονται μ’ ευχαρίστηση με γύρω τους παρτέρια
με αινιγματικά φυτά.

Σαν όνειρο τα έβλεπα, σαν μικρές φουρτούνες
που πρέπει να περάσουμε για να γνωρίσουμε ζωή.

Τα ιστία τους με πρόδηλο να ταξιδεύουν
κρατούν τις μέρες μας θρησκείες μυστικές
για να ξέρουμε πόνο.

Αιωρούμαι μέσα σε σύμπαν λέξεων, θέλω να πω ποιος είμαι·
ξορκίζω παρελθόντα βίο σα ν’ ανάβω
σε μακρινό αλειτούργητο εκκλησάκι ένα κερί.

Οι ευθύνες μου λεξικέραυνες
μπρούσκο πίνουν ευθυμίας.

Να ευθυβολίσω με τις ιδέες μου,
να πετάξω κλαδιά τις χαρούμενης σκέψης,
να ξαπλώσω αμέριμνος σε ασκέπαστη
ταράτσα,
κάτω απ’ τ ’άστρα,
ανεμίζοντας μια προσευχή..

Ν’ αγιάσουν όλα!

7.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ



ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ..

Την ύλη τρώει η ύλη- αλλά
στα βαθειά των αποκαλύψεών της
εκμυστηρεύσεις πεταλούδας ταιριάζουν
ψυχής.
Σαν να μην μπορείς να εξηγήσεις κιόλας
το ελαφρό της πετάρισμα
προς το άπιαστο.

Θάλασσες
ανταμώνουνε τις θάλασσες-
μαγεία γεμάτες!

Κάτι απ’ τον βυθό τους υποψιαζόμαστε
γραμμένο
σε βότσαλο εξαγνισμένο
σε έρημο ακρογιάλι.


Τοπία ωκεανών,
ζούγκλες παρθένες, απάτητες
δυσκολεύοντας με το σκοτάδι τους την εξιχνίαση·
(το πένθος όλο στα βαθειά κρύβεται
των μυστικών του πόντου.)

Και αρδεύω με δροσιά βγαλμένη από όστρακο ανεστραμμένο
τα όνειρα·
μοσχοβολάνε τώρα!
Εσύ ξέρεις από τάξη ανθρώπινη αλλά ξέρω κι εγώ
άσπρα μαύρα γράμματα, κεφαλαία των πόθων γεωγραφία.

Πάλι θα είσαι εδώ
που αρχίζουνε οι ανεμώνες της θαλάσσης πάνω στα έξω βράχια
να σαλεύουνε αργά
με το λιλά της αμεριμνησίας τους·
μηνύματα όλα!

Επικοινωνίες του γαλαζοπράσινου καθώς ο ουρανός σου
αποτυχημένος μάγος
αρνείται να σε πάρει ακόμα στα βαθειά.

Φτιάχνεις λίμνη από πρωτόγονα δάκρυα και
χορταίνεις ολοένα με περισσότερες λέξεις…

3.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ


ΧΟΡΟΣ ΑΓΓΕΛΩΝ..

Ζωγραφίζει ωραίους τρόπους των νεφών η μέρα:
απλωμένη προσευχή!

δροσερά λουλούδια στ’ αψηλά λικνίζεστε-
ποθοκράτορες!

Δέντρα στρατιώτες που φιλοξενούν πουλιά,
κίονες φυσικής τοιχοποιίας,
σημαίνουν ένα-ένα μοναχό του
ή και όλα μαζί
σύνορο ηλιοφώτιστων αιθέρων-
σχήματα μιας αρχέγονης γεωμετρίας.


Μελετώ την τύχη μου από την όψη που δεν μου ανήκει·
βρίσκω σκιές που εγγράφονται πάνω στον άσπρο τοίχο·

παραπέρα του μικρού κακοσοβαντισμένου μου σπιτιού
ένας χορός αγγέλων

που συνομιλητές του φεγγαριού μετά όταν θα πέσει η νύχτα
άδεια λαγήνια κουβαλάνε να γεμίσουν πόθο…

4.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ


ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥ..

Συμβαίνει απλά: Στα απόμερα κοιμητήρια
μοναστηριών του ονειροπόλου

εδρεύει θλίψη μ’ απαλό μετάξι..

Χλόη δοξαστική απέναντι
απ’ τ’ αφρισμένο πέλαο.

Ώρα
που οι καλόγεροι της ερημιάς
ξυπνούνε να συνάξουνε
δρόσο προσευχής
επάνω απ’ τα ωραία φύλλα

καρυδιάς που σκέπει το μικρό εκκλησάκι των τριάντα
καημών!

Και στο απρόσιτο μέρος της ψυχής με βότσαλα
παραλίας θρακιώτικης απάτητης
από πέλματα των ανθρώπων βέβηλα μια θεά
που αναδύεται γυμνή απ’την θάλασσα-
ξημέρωμα Αυγούστου!

Βρήκα τα χνάρια της πάνω στην φρέσκια άμμο·
λεπτά βηματάκια του εξαίσιου κορμιού·
και γύρω ακόμη
μία σαν για να επιβιώνει ανάσα
μυρωδική
γαλήνης
και κατάνυξης του φλοίσβου.

Θα δεχτώ ότι όλα τα εγκατέλειψα για ν’ αφοσιωθώ
στα μικρά μυστικά της γλώσσας-
σαν οι γραμματικές από παντού
να με κατατρώγαν-
ίδια όπως ένα θαλάσσιο ξύλο απιθωμένο στην στεριά
το δούλευε για χρόνια η ξυλογλύπτης θάλασσα.

Και κεί που το βλέμμα μου φτάνει ανήλεο να αναρριχηθεί
πάνω στην μάντρα του τοπίου- οχτώ
μέτρα πριν ν’ αγγίξει ουρανό-
άσπρος
ή γκριζωπός καπνός
από θυσία αρχαία
πάνω στον βωμό
σφαδάζει ακόμη το ελάφι.
Για ταξίδι καλό του πόντου!


Λόγια του ιερέα όταν λίγο πριν
ν’ ακινητεί το ελαφρό αεράκι σαν στεφανωμένος
ανάμεσα στα σύννεφα που φαίνεται ο θεός Και κάτι
ανεξήγητο μουρμουρητό, όπως: «Δόξα Σοι»
παλαιάς εκδοχής δεδομένο ρίχνει
γύρω πέπλο έκστασης δυνατής..

Φέγγει η θάλασσα
φέγγει κι αστράφτει ο ουρανός·

και πιάνει δυνατός αέρας ίδια που μες την ψυχή ξεχνιέσαι και σε πιάνει ο οίστρος-

κι εσύ πιστός στο αόρατο ή σε εκείνο που απλά δεν βλέπει ο άνθρωπος
πάντα-
ξέρεις να διαβάσεις πάλι που σου εξηγηθήκαν σημεία·

κι εκμυστηρεύεσαι το δέος σ’ ένα που σιμά πουλί
κρατάει με το ράμφος ταπεινό
σπυρί της λέξης, ποίημα!

6.1.2008
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

1 σχόλιο:

Δανάη είπε...

Λεξικεραύνειε Ποιητή....τι να πω;

"Να ευθυβολίσω με τις ιδέες μου,
να πετάξω κλαδιά τις χαρούμενης σκέψης,
να ξαπλώσω αμέριμνος σε ασκέπαστη
ταράτσα,
κάτω απ’ τ ’άστρα,
ανεμίζοντας μια προσευχή"...

Αυτό κάνεις!!!
Γλυκιά Καλημέρα!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου