58.

Μια ξανθιά συμπυκνωμένη γυναίκα
Την είδα βγαίνοντας ο Ιούλιος
Κορμί σαν από άστρο
Με πόθο εκπεμπόμενο
Ανεβαίνει
Τα σκαλοπάτια του βλέμματος των ανδρών.

Δούλη ιερή της σάρκας
Στα μαλλιά της ανταύγειες ο ήλιος
Η φιλαρέσκεια το χέρι της κρατά.

Όταν φτάνει στο απόλυτο ύψος
Από κάτω δεν είναι τίποτα
Ούτε άνθρωποι ούτε βλέμματα
Να την κοιτούν·
Ανέβηκε
Στο άφταστο τίποτα.

Τότε ζαλισμένη αναστέναξε και φύγαν πουλιά
Απ’ το στήθος της.

Κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχαν μέσα της- κανείς!

Απλώθηκε μια ησυχία νύχτας-

Φεγγάρι ανάποδο·
Κρεμασμένο σαν ν’ αυτοκτονούσε

Αψηφούσε το μεσάνυχτο και άναβε
Τις ίδιες πάντα μουσικές φωτιές!

Ιούλιος 2008