Από τι Μεσαίωνα έρχεται και σε τι
Μεσαίωνα πάει- άσε με εγώ να το ξέρω- ο άνθρωπος..
Παπαρούνες δρασκελούν την γλαφυρή στιγμή των μαρμάρων·
Των μαρμάρων που άντεξαν αιώνες και ακόμη
ένας ψίθυρος μένει
ένας ψίθυρος μένει
Ν' αντιλαλεί μες την ηλιόλουστη κοιλάδα.
Σφυρίζουνε δυο φίδια που απομακρύνονται·
Η ζωή κυλάει· το φως ροκανίζει τις προεξοχές της ανάμνησης·
Η μέρα σπουδάζει την γαλήνη πάνω σε έναν στίχο.
Το ένστιχτο όμως βρίσκει, σαν πάντα, τον δρόμο του
Και κορυφώνεται μαβί μες τον κροκάτο αέρα·
Το ένστιχτο που βάρυνε από του απραγματοποίητου την προσμονή.
Και η γιορτή που μέσα της σταματήσαμε
Σαν για ν' ακούσουμε τις μουσικές, σαν
Για να γευτούμε λυρικά κρασιά που έσμιγαν στον ουρανίσκο
Κάτω από μια φωτιά, λιγάκι πριν να 'ρθει το Πάσχα, η γιορτή
Μας έδωσε τις εικόνες αλλιώτικες-
Στον τρόπο που μια θύελλα θέλει
Και που κανονιοβολεί ο ήλιος το απέραντο πέλαγος..
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Παπαρούνες δρασκελούν την γλαφυρή στιγμή των μαρμάρων... ΣΠ
Πόση ομορφιά,
έστω και στιγμιαία!!!!
Στρατή μου, λάμπουν στα μάτια μου,
Φιλιά,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
Αέναα θα ζητά η ποίηση έναν δρόμο που μας φέρνει πιο κοντά στον παράδεισο.
ΣΠ
Καλορίζικο το νέο σου ΒΙΒΛΪΟ!
μόνο ...άργησες, και δεν φάνηκες...
αρκεί να είσαι καλά...
Καλή Παρέλαση
των ονείρων,
Υιώτα
Καλημέρα Υιώτα- ευχαριστώ!
Αφήνουμε ένα ίχνος ψυχής μέσα στα χρόνια. Μα
Όλα θα ξεθυμάνουν αν λείψουμε. Έτσι είναι η ζωή..
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου