Πώς αλήθεια με κατοικείς;

Δεν σου ανήκει τίποτα απ' ό,τι αγγίζεις

Η σιωπή είναι μιλιά ούτως ή άλλως- και στον έρωτα

Έσω φτωχός, ο πλούτος του

Πάντα φευγαλέα μετρά.

Κορίτσι που σ' έχασα όταν πια δεν είχα ελπίδες

Για τίποτα· κορίτσι

Που σου μίλησα όταν η ομιλία ήταν τόσο κατόρθωμα· κορίτσι

Που για τα εικονίσματα σε προορίζω

Των δικών μου θεών.

Τώρα με μία λύπη μένω στην καρδιά μου·

Τόσο βέβαιος και τόσο αβέβαιος συνάμα· ανταμώνω

Τις νύχτες,

τις μακρές μελαγχολικές νύχτες

Που σκεβρώνουν τις σιλουέτες των δέντρων και

Την ποίηση μου επιστρέφουν

Των μεθυσμένων πουλιών.

Πώς αλήθεια με κατοικείς με τα λόγια σου- κι εγώ

Πώς γίνομαι, τότε, διάφανος

Όπως υδάτινη αγάπη και σ' αγκαλιάζω

Μ' όλων των τρόπων τις αγκαλιές, να μην
σε ζυγώσει η πίκρα…

Στην μέρα της απονιάς,

βοώ κι είναι μέγας ο πόνος μου·

Θρυμματισμένο φωνήεν- στην καρδιά μου

Ο αντίλαλος
δρέπει ψιχάλισμα

από το βοριαδάκι

Των ερωτικών σου καημών…

                                        Γιαννιτσά 23.3.2115