Κυριακάτικο φως…

Ένα λουλούδι αγέραστο, απέναντι από την λιακάδα την άκαμπτη·

Ένας καρπός που θύμισε στην γη πού εδράζεται πραγματικά η αιωνιότητα·

Μια προσευχή, σαν άχνα που ανεβαίνει κατά την πλευρά του ουρανού την απλησίαστη·

Φορτία φωνές που χλιμιντρούν μες την ημέρα·

Αψύς αέρας ξυπόλυτος κάτω από την επικράτεια του αόρατου χάους·

Νταηλίδικο κρύο να μην υποτιμήσεις τον Μάρτιο·

Ξινό φως αήττητο πίσω απ' τον καθρέφτη με τις μυγδαλιές·

Δεν έχω θέση στην πραγματικότητα- φορώ
όνειρα
κι ας κουρελιάζονται
από έναν κόσμο που αντιπαθώ·

Τα πάθη μου φέρνω
ως την φλογάτη συντέλεια·

Είσαι λακωνική φιλοσοφία που άγγιξα κι ας με λαμπάδιασε·

Γράφω πηγαίνοντας προς την θρησκεία ενός κουρασμένου..