Η βροχή είναι σεμνή μαθήτρια παρθεναγωγείου.
Όλες οι αγωγές της
καταλήγουν να πληγώνουν τον τρυφερό χαρακτήρα μας
όπως κυλάει πάντα κατά την απώλειά της η μέρα.
Αναβάλω τα πάντα· στέκομαι κοντά στην αστραπή·
Ο ήλιος με σουλουπώνει·
είμαι ο ταξιδιώτης του σύμπαντος.
Κοιτάζω· πέρα κοιτάζω:
Τα δέντρα μου χαμογελούν,
η άνοιξη μου νεύει
ευτυχισμένα·
το ποίημα σκηνοθετεί την αγρύπνια μου κι η κούραση
είναι να βρω τα φωνήεντα
που ξέπεσαν
μες την τσέπη μου
βγάζοντας άχρηστο το εισιτήριο
στην γλώσσα.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
...ένα γεράκι πετά χαμηλά... ΣΠ
... κορίτσι
Που για τα εικονίσματα σε προορίζω
Των δικών μου θεών. ΣΠ
Ποιητή μας,
...ανεβοκατεβαίνω τονίζοντας τις λέξεις που αγαπώ
μα τα φωνήεντά σου πολλάκις με αφήνουν σαν τρομαγμένο ελάφι... στην άκρη της διάβασης...
(...απότομη προσγείωση:
τα γενέθλια του εγγονού, 4! παρακαλώ, στις 28...
μια εβδομάδα οδοντογιατρούς, και οι δυο μας!!! συνήθεια στον πόνο, και ... μετά βροχές και χιονόνερο.
Ευτυχώς, στην Παρέλαση είχε μεν κρύο, μα λιακάδα!
Θαύμασα το "΄αγημα" της Θεσσαλονίκης,
180 λεβέντικα παιδιά, μα οι ΣΗΜΑΙΕΣ έλειωσαν τα μάτια και την καρδιά μας.
ΟΜΟΡΦΗ, περήφανη Ελλάδα,
αιμοδοσία έστω και στιγμιαία...
Μόλις ηρεμήσω, θα ξαναμιλήσουμε.
Πάντα με την αγάπη μας,
Υιώτα-Δημήτρης
αγαπώ να αγαπώ-
και στην ποίηση έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου για καλυτέρευση του κόσμου..
για όσους είναι που καταλαβαίνουν..
για μόνο αυτούς..
φιλί..
Δημοσίευση σχολίου