ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ

    

Ξαφνικά υπάρχει αυτό:

ίσως μπορέσω να υπάρξω έτσι:

μόνος

με το φέρσιμο κάποιου πικραμένου που εχθρεύεται την ζωή.

Όμως

θα ήθελα μια συντροφιά της «καλημέρας» όταν θα ξυπνώ

και μια κουβέντα «καληνύχτας» όταν θα κοιμάμαι!

Επειδή να,....

κουράστηκα  να λέω τ’ όνομα

που φέρνει στην φθορά. Ένα κορίτσι

που μαγνήτισε την ζωή μου στο πόλο της

μ’ ένα αιχμηρό «εγώ» κάποτε η νύχτα

με φεγγάρι επίμονο και αγκαλιά

πηγαίναμε τον ύπνο.

Τα είπε η απώλεια....

Ότι αγάπησα ανυπόστατο προδίνει την αίγλη

που του 'δωσα εξιδανικεύοντας τον λόγο της χάρης.

Ταπεινωμένη, πικρή ζωή,

όνειρο χιλιομπαλωμένο μου-

η χαρά βουίζει μες τα χέρια σαν έντομο

αν του χαϊδέψεις τα φτερά θα λιώσει

μυρίζοντας το άπιαστο...

Την ώρα που το όνομά σου το οριστικό

πέφτει μες τις αόριστες βδομάδες

κι οι μέρες όλες χαλάλι πάνε κι έρχονται

με μια χειρονομία-

«Φύγε. Τι κάθεσαι; »

                                               Αυλίδα 5/9/82