ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΒΡΙΚΟΛΑΚΩΝ..

Σωσμένος από κώδωνες κινδύνου.

   Παραλίγο η θανάτωση της ελπίδας μου.

     Οι αφροί των αλόγων της νύχτας

        που κάλπασε ώρες αμέτρητες  και

           σταμάτησε πάνω στην πλάτη μου..            

              Φοβάμαι…

             Ο δαίμονας της Ευρώπης μ’ έχει τρομάξει

                για καλά·            

                   η ιστορία έπαψε να ‘ναι  γενναία-

                      Άναντρη

                        Άναντρη

                           Άναντρη…

                        Είναι ξεκάθαρο: για την σταύρωση

                     χρειάζονται τα καρφιά

                   ο σταυρός

                κι ο λαός που θα υποφέρει.

             Στον ύπνο μου μία Μαγδαληνή..

-Δεν θέλω κολόνια, δεσποινίς·        ένα ποτήρι νερό, παρακαλώ!

 -Μα κύριε… Έχουν όπλα πυρηνικά. Τι μπορεί να πετύχεις σβήνοντας μια δίψα;

Όλα μοιάζουν θέαμα πικρής καρδιάς.

   Καγχάζει ο ουρανός

     όλο ταμπούρλα άστρων.

       Όλα είναι φάρσα,

         λίγοι την καταλαβαίνουν,

           γελάνε.

            Το πρωί ξυπνώ,

            - Φλεβάρης μπαίνοντας ένας κουτσοπόδαρος Μάρτης-

                γεμάτος εξανθήματα..

     Είναι πεύκα..

       Κάποιος ξαποσταίνει δίπλα στο ήσυχο ποτάμι..

         Δεν με σκεπάζει η θρησκεία·

           έπαψα να ‘χω ευαγγέλια..

             Υπάρχει ένας στεγνός λόγος

               σαν το πλυμένο βρακί μου·

                 το στέγνωσε ο αέρας..

                   Πιστεύω απόλυτα σ’ αυτό:

                     καθένας έχει το δίκιο του!

Ερμηνεύστε με λοιπόν…

Ποιός ξέρει ότι το δίκιο

είναι μια λακκούβα του δρόμου;

Ανύποπτος πέφτεις μέσα…          Ώ κορίτσια!

Μόνο για έρωτα και για κραιπάλη-

σήμερα είναι η μέρα σας!

          Θα φορέσετε εσώρουχα καθαρά

              να σας ερωτευτούν τα σαρκοφάγα αγόρια..

                   Είμαι σ’ ένα συμπόσιο βρικολάκων..

                    Φοβηθείτε·

                      πέστε μπρούμυτα μες τον τρόμο σας·

                        πυροβολώ..

                       Η πολιτεία, λυσσασμένο, τσιμεντένιο σκυλί

                    πολεμά να κρύψει την αρρώστια τα βράδια·

                  με φωταγωγίες

               ζεϊμπέκικα στα καπηλειά·

             ο θρήσκος κουκουλωμένος την κουβέρτα του

          βρίσκει τον τέταρτο ύπνο..      

       Εγώ

     φυλάω σκοπός,       Ώ θεέ!

  Αγρίεψα απ’ την πολλή αηδία,

-συνέχεια νευριασμένος!-

Αλήθεια:

ποιός θα είμαι την μέρα του θανάτου μου;

                                                                                1.3.1982