Σονέτο άλλης εκδοχής..

Αττική φλογισμένη από της σελήνης την λάβα

Κραταιό σύνορο ένθεν και ένθεν της παρακμής,

Στον ουρανό σου οι αστερισμοί αστεΐζονται δυνητικά

Βάζοντας την νύχτα να παίξει στα ζάρια τα ιμάτια του αθώου

Πρίγκιπα που τον είπε το φως πάνω σ' ένα μπαλκόνι του Ιλίου·

Θόρυβος, αυτοκίνητα που περνούν, σημαίες

Από μία παρέλαση που συγχωνεύτηκε με το αόρατο πλήθος

Μιας οικουμενικής κατάληξης. Πάνε τώρα

Τα λιγοστά μεγάφωνα να με ξυπνήσουν μέσα σ' ένα κόσμο που φοβάται

Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια που αφήνουν μια οσμή

Από το Τίποτα που εμεγαλύνθη ως δια παντός· στον τόπο

Που οι δημοκρατίες άλλοτε και λαύρα λειτουργούσαν και που τιμωρείτο

Εκείνος που επιβουλεύονταν τα καθαρά τους χέρια

Σαν τίνι τρόπω να προστάτευε το φως το ολοκάθαρο σκοτάδι..