...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

10 Μαρτίου 2015

Σκηνικό…






Τι ενέπνευσε την νύχτα, μπορεί το φεγγάρι, μπορεί των δέντρων οι ψίθυροι, τελειωμένες
υπεκφυγές μες τον αέρα που ξεψυχούσε
σκαρφαλώνοντας στην πλαγιά που του χιονιού η δριμύτητα βαρούσε
το ταμπούρλο της να γίνει απρόσιτο το όποιο ύψος.

Τα σπίτια χαμήλωσαν σαν λιλιπούτεια μανιτάρια.
Ακούστηκε η καμπάνα- κάποιος θα πέθανε.
Πώς αφήνεται μια ψυχή να ταξιδέψει μες το Πουθενά;
Πώς αφήνει μια οσμή από θειάφι να προδώσει την τελευταία της πίκρα; Δες
που στα συρματοπλέγματα των χωραφιών, κάτι κουρελιασμένα ρούχα από τον καταυλισμό των τσιγγάνων
βαράνε τον συναγερμό τους- όταν και τ' άστρα τότε ψήλωσαν, όταν
και οι γεωμετρίες συναντήσανε τις άλγεβρες κι ο ουρανός,
για τα λίγα που προσδοκούσα απόψε, εκάμθη..


2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Η ώρα δώδεκα το μεσονύχτι ψάχτηκα και βρέθηκα μόνος.
Κ’ εσύ που ήσουν;
Με γεμίζει ο πόνος του άδειου ορίζοντα!. SP

..έτσι ρώτησα κι εγώ την Ελπίδα
και μου απάντησε:
- ...δίπλα σου,
μα δεν με βλέπεις...

Φιλί βροχερό,
Υιώτα
Αστοριανη,
ΝΥ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Θα έρθει (δεν μπορεί...) η Άνοιξη σε λίγο, θα χαρούμε το φως, τα λουλούδια, των πουλιών τις φωνές, την λιακάδα..
φιλιά!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου