Άνοιξη προ των πυλών.

Έτρεχαν οι σιγανοί αέρηδες της παραλίας κι η θάλασσα

μαστίζονταν από την αυτοκρατορία του ήλιου.

Άνοιξη προ των πυλών. Ο αιώνας
ανθρωπιά έχει ανάγκη και σύνεση.

Οικόπεδα που φλόμωσαν οι μαργαρίτες,
ζιζάνια χόρτα- χαμός!

Κάτι κοπέλες έτρεχαν σιγά.
Δυο γεροντάκια με μαγκούρα περπατούσαν.

Πού πάει η κουβέντα που έχουμε;
Ποτέ δεν βρήκα νόημα σε κάτι που είναι απόλυτη ομοθυμία.

Μ’ αρέσουν οι αντιδικίες που το αίμα μου ανάβουνε, μ’ αρέσει
η αναστάτωση, ο κοχλασμός

που δίνει οξυγόνο στα ακραία τέλματα. Εκεί

που είσαι μ’ όλες τις δυνάμεις σου ενορχηστρωμένη και με πολεμάς

μ’ όλα τα όπλα που ο νους και η ευαισθησία σου έχει..