Κράτη των στοχασμών…

Α Μύηση στο Ιερό, προσήλωση στην προθύλη

Που διαμορφώνει το Άπαν του σύμπαντος!

Η Ελλάδα μου έρχεται διαμέσου αιώνων

Και δεν σιγά του πνεύματος η λαλιά της.

Ο ήλιος που ήξερα είναι ο προαιώνιος ήλιος

Κι είναι εκείνος που αγάπησε κι ο Ποιητής

στην απέναντι όχθη

Και ας μην μπόραγε να δει και να λατρέψει

μια ηλιαχτίδα.

Οι μέρες με μαλαματώνουνε, κάθε λέξη

Αποκτά ένα βάρος

Και όλα όλων μια ιστορία γίνονται

Μυθικά επική.

Γωνιά μου πατρίδα μου, οικουμένη ειμαρμένη-

Ένα κοπάδι ελιές λακίζει για τα σύννεφα, μια αιολική ημέρα

Λάμπει μπροστά στα μάτια μου, ο Διόνυσος

σε μένα ζει. Που είναι ο βωμός που επάνω του

κάθε θυσία παίρνει νόημα κι εξευμενίζει τους θεούς;

Όταν πέσει η νύχτα, τα πουλιά θα σωπάσουν και η νέα σελήνη

Θα γράψει αέρινες φιγούρες στου ουρανού τα κάστρα και μες την καρδιά

θυμόσοφου ανέμου.