Αιθρία του Παπαδιαμάντη…

  

                  Ι

Βρέχει κι η Σκιάθος στεναχωρήθηκε.

Στο στενό του σπιτιού σου

γυαλίζει το πλακόστρωτο αλλά δεν είσαι εκεί

να το δεις κι η νύχτα πλακώνει.

Κοντά στο λιμάνι οι άσπροι τοίχοι

υπόσχονται, απλά για όλα υπόσχονται.

Και μόλις πριν λίγο εκεί, Συναπαντήματος

και του Ξαφνιάσματος η ευκαιρία

συναντήθηκα με τον ίσκιο σου Αλέξανδρε

συναντήθηκα με το αληθινό σου μπόι

τελειώνοντας μια εκκρεμότητα μου της ψυχής.

Επεκτείνεται η μοναχικότητά σου ως τα άστρα·

περίπου τίποτα είναι όλα τ’ ανθρώπινα- κι εγώ

κι εσύ που το ξέρουμε, κοιτάμε

πού θα σταθμεύσει το σύννεφο,

πού θα καταστεί ο Θεός ορατός

σε μια έσχατη δική του διάρκεια.

Διατυπώνονται του Μαρτίου οι εξηγήσεις κι η θάλασσα φουρτουνιάζει·

ένα όριο που ίσως ποτέ σου δεν θέλησες

αντιγράφει την αγιότητα που ξεσήκωσες

απ’ την μοναξιά.

Τι χρώμα να σου προσδώσω; ούτε

η μέρα με βοηθά

ούτε η συγκαταβατικότητα των δέντρων ή

των αλληλέγγυων σπιτιών της πάλαι

ποτέ γειτονιάς σου· κι εκεί

Αλέξανδρε νομίζω σε κουβεντιάζω

περπατώντας στον παραλιακό δρόμο

Να που απομακρύνεσαι κατά τον ουρανό

εκεί όπου κάτι παράξενοι άγγελοι

κρατούν εξαπτέρυγα

και σε συνοδεύουν προς τα πιο αρχέγονα άστρα…

Εγώ κι εσύ περιμένουμε μιαν άλλη αιθρία

μια τόλμη ελληνική που ποτισμένη

ορθοδοξίες ιερουργεί μπροστά απ’ τον καθρέφτη μιας παράξενης

ιστορικής Στιγμής

που όλα ενώνονται και όλα διαλύονται

επικά..

Κι αυτή την ώρα που σε μνημονεύω, το χαρτί

είναι μια φυλακή όπως αυτές που ζει καθένας μας που γράφει

κι αν όμως θέλει έγκλειστος να μείνει και με τούτο προς τους άλλους να μιλά..

                                                  Σκιάθος 7 Μαρτίου 2014

                     ΙΙ

Μια συνεννόηση τα δέντρα κι η θάλασσα χαμηλώνει·

ξυπνώ μέσα σε έναν ανεξήγητο παράδεισο·

βροχούλα ζωντανή και μετά ηλιοφάνεια πλουτισμένη·

είσαι ευανάγνωστος Αλέξανδρε όπως η προκυμαία του νησιού σου

ή τα με το πράσινο εξώφυλλο πεύκα:

βιβλία που μαρτυρούν την εδώ παρουσία σου.

Αυτός που τότε σε έβρισκε στις εκκλησιές

τώρα σε βρίσκει δίπλα στις παλιές άγκυρες

των καραβιών

να μαστιγώνεσαι απ’ τον αέρα,

σαν για μια πίστη παράξενη

ηγήτορας της τρανταχτής μοναξιάς σου..

                                                            Κι ενώ

στο ξύλο μπήγεται το καρφί

και στο πόδι του αλόγου το πέταλο

η ζωή αλλάζει αλλά παραμένει η ίδια

όπως από το ταβερνάκι την μετράς μπροστά σ’ ένα ποτήρι με κρασί

αυθεντικός

Πρίγκιπας των εγκοσμίων και των απόλυτα Αδυνάτων!

                                                                        Σκιάθος 7 Μαρτίου 2014

                                  ΙΙΙ

Τι όνειρο έβλεπα κι η νύχτα δεν τέλειωνε

και στο ψιχαλισμένο Σαββάτο

επικρεμάτω

κάθε μάνας ο πόνος;

Ένα λιγνό αεράκι κι η υγρασία στο έρπειν

παντού

κάτω από την φορεσιά μιας νύχτας

απόκοσμης.

Τι μου έδωσες γέροντα, φύλλο πεσμένο που το παρασέρνει το νερό

και μια εθελοθυσία που μ’ αυτήν ανέρχεται

το κορμάκι σου

προς τον ουρανό μιας θρησκείας που προσβλέπω

μ’ όσο απ’ το μυστήριο καταλαβαίνω..;

Η εβδομάδα ξεφλούδισε

όπως κρεμμύδι που αποκάλυψε την καυτερή γλυκιά του ψίχα·

Τότε

όλα φωτίστηκαν: στο Χριστό, ψηλά στο κάστρο

και μέσα απ’ την γενειάδα σου

ξέφυγαν

κάτι πουλιά

σκοτεινά τρυγόνια

σαν η ψυχή σου

που ζητά ολοένα ορίζοντα

και θαλπωρή ολοένα των αστεριών..

                                             Σκιάθος 8.μαρτίου 2014