ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Μπρούμυτα κοιμόμαστε όλοι- σαν 
Να πλέουμε σε κάποια θάλασσα - ή 
Να μην μπορούμε να κοιτάξουμε τον ουρανό.
Και τα σκέλια μας ανοιχτά στις πλευρές 
Δύο του κρεβατιού.
Σαν διαβήτης το κεφάλι μας ακίδα
Καρφωμένη στο όνειρο.
Εκεί όπου γεωμετρούμε σε άγνωστες
Χώρες του νου۬ και το μυαλό
Σκηνοθετεί παιχνίδια μες το ασυνείδητο.
Να φέρνεις μόνο ένα πείσμα να σου γίνουν όλα όπως τα θες
Γιατί η ζωή σε ειρωνεύεται συνέχεια.
Προχωρημένη η νύχτα προς τα άγρια χαράματα
Όλα φωτίζονται σαν πράσινης ομίχλης σκεπασμένα.
Αυτά που βλέπεις είναι ανύπαρκτα
Αυτά που αισθάνεσαι δεν έχουν νόημα κανένα-
Ένα τριζόνι που κανοναρχεί στο ξεπροβόδισμα του άστρου
Και τί να σου προσφέρει πια η επιθυμία-
Δεν έχει βάρος-
Κι εσύ ξυπνάς σαν τρομαγμένο 
Πουλί που
Του κόπηκε η λαλιά. Πού να πιστέψεις;
Όλοι οι θεοί σπουδάσανε στην απονιά
Κι οι στίχοι ακόμα είναι βέλη που αστοχούνε
Και το λουλούδι μ’ ένα φευγαλέο άρωμα
Μέσα στον ξύπνο σου δεν έχει μύρο
Παρά μονάχα για μια νοσταλγία τεθλασμένη.
Έλα λοιπόν ν’ ακούσεις την σιωπή της μέρας που χαράζει
Κι ανοίγει σαν βεντάλια την καρδιά της
Σαν το φτερό του παγωνιού να σε μαγέψει.
Όμως εσύ
Αλλού ακούς τα γούστα σου,
Μέσα στα μάτια σου κυρτώνει ο ουρανός,
Αδέξιος πόνος,
Κάπου βαθιά πολύ από της μοναξιάς, το αχερούσιο σάλπισμα 
Βλέπεις εκεί
Σαν πίσω απ’ το παράθυρο της χειμωνιάτικης μπόρας
Τον άνεμο να ξετυλίγεται αργά μες την ψυχή σου
Κλονίζοντας του θάρρους τα θεμέλια
Κι ένας ναός της θέλησης γκρεμίζεται με κρότο
Σβήνοντας απ’ τα σύνορα τα σύνορα
Από το ύψος καταργώντας κάθε χωροβάτη…