Σε ποιο
ύφος άραγε ταιριάζω σε ποιο μυστικό
και
παραμένω ένθεος κι ας το αρνιέμαι
σημειώνοντας
λέξεις πάνω στο λίγο χαρτί
που πολεμά
να αποσιωπήσει την ψυχή μου;
Ακούω τον
σφυγμό της μέρας.
Αιγιαλεία
νωχελική
σαν να
μαζεύει ρούχα να μετακομίσει.
Άτολμα
ξημερώματα. Πέντε η ώρα το πρωί. Στο πηχτό
ακόμη
σκοτάδι
βουλιάζουν
τα λουστραρισμένα όνειρα.
Σε λίγο θα
χαθώ μες την κυκλοφορία των δρόμων
και θα
βρεθώ, βιδώνοντας την ματαιοδοξία,
να παίρνω
ένα πικρό μεροκάματο
από κείνα
που, ίσως, δεν ξέρεις…
Αίγιο 23 Μαρτίου 2014
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
... βαδίζω στα αχνάρια σου,
προσωρινέ μου Αιγιώτη...
Όμως, αφού ήπιες νερό από κει,
κι ας μη τρέχουν το "ζείδωρο ύδωρ"
οι Βρύσες...
αφού πήγες στα Ψηλαλώνια μας...!!!
ελπίζω να πέρασες -τουλάχιστον- από τον νεότερο, -φυτρωμένο στη ρίζα τού χιλιόχρονου- πλάτανο,
με την θαυμάσια θέα...
βλέποντας το..."απέκει"...
Στρατή μου,
αμφιβάλλω αν και τούτο το καλοκαίρι...
είθε!
Με τα φιλιά μας
στη Μαριάννα και την κουκλίτσα σας,
Υιώτα
"αστοριανή... Αιγιώτισσα"
Απόλαυσε σκέψεις και αρώματα της πατρίδας Υιώτα!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου