Με το σώμα μου ζω την συνείδηση της μέρας
καρπώνομαι τα κουράγια της.
Όλα καινούρια μου φαίνονται:
αναμερίζω τις κουρτίνες του μυαλού.
Η αγωνία είναι πάντα εισβολέας.
Έτσι η ζωή προστάζει.
Ζητώ ένα κράτος λευτεριάς
κι έναν απέθαντο ήλιο.
Μια ανάσα δίκαιης τάξης που τιμαλφή
να έχει μόνο το οξυγόνο της
και την αστραπή των δακρύων.
Ζητώ μια κοινωνία λεβεντιάς..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
'Ομορφη εικόνα δημιούργησες...
με την αγωνία εισβολέα πάντα σε ένα αβέβαιο μέλλον....
μα με οδηγό εκείνον τον απέθαντο Ήλιο και μοναδικά τιμαλφή το καθάριο οξυγόνο...
Ας δικαιώσουμε λοιπόν τους προγόνους με πράξεις λεβεντιάς για μια λεύτερη πατρίδα..
Καλό βράδυ Ποιητή !!!
δύσκολα αυτά που ζητάς Στρατή!!!!
Δέσποινα είναι ποια τόσο δύσκολα τα πράγματα π[ου ανησυχώ πολύ!
Μακάρι αυτό το έθνος να συνεχιστεί στα χρόνια όπως του αξίζει..
Αλλά βάλλεται- πολύ βάλλεται και μάλιστα εκ των έσω εχθρών..
Α, να μπορούσα να τους εξοντώσω!
Την καλημέρα μου!
Παρασκεύη
μα τα δύσκολα θέλω!
Δημοσίευση σχολίου