Υποκλίνομαι στον καινούριο θόρυβο με παλιά ψυχή…

19.

Τα πουλιά τίναξαν τα φτερά τους

Ξηλώθηκαν τα υφάσματα της μέρας

Οι ώρες σαν κλωστές κρεμάστηκαν με άδειο ήχο

Φτάνοντας μέσα στο σκληρό απόγευμα.

Αρνήθηκαν οι μνήμες να είναι μνήμες

Απ’ το χαρτί χαθήκανε οι λέξεις

Για κάθε αποτέλεσμα επινοήθηκε και μια αιτία

Για να ‘ναι αυτό το ποίημα ορατό και σίγουρο.

Στις ταράτσες ψηλά με ένα καλυμμαύχι καπνοδόχου

Και ο καπνός παρουσιάζεται σαν προσευχή

Που ουρανό ζητάει κι άστρα.

Υποκλίνομαι στον καινούριο θόρυβο με παλιά ψυχή…

Αν όλες οι μοναξιές βρίσκανε λέξεις για να ειπωθούνε

Οι άνθρωποι  δεν θα είχανε τόσα κενά

Μέσα τους και γύρω.

                                                                                      10.7.2008