ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΠΛΗΣΙΑΣΑ ΑΓΝΑ..

Φεύγουν οι μέρες σαν νερό*            είμαι κλεπταποδόχος των ελπίδων τους

εφτά ουρανούς ψηλά *                     στην επικράτεια του φωτός κομίζω

                         ψυχή από μέταλλο                           

                           ν’ αρχίζει

το έργο το πραγματικό της*       να δημιουργεί

                              όνειρα!

Και που ήξερα κάτι ν’ αναιρείται τώρα..

Θρησκείες πλησίασα αγνά,      το πλήθος με έθλιβε

                                  ο μόνος

                                   με την αρχοντιά του να πονά       

                                   με γοήτευε.

Ποίηση

Κόρη φεγγαριού*       θεραπαινίδα  του ύπνου

                εισάκουσέ μου μια φωνή από θλίψη..

Μόνος πάω*         κι ολομόναχος έρχομαι

εξουσιάζω μουσικές σαν ξεχασμένες

κόρες μελαχρινές*          σε κυκλαδίτικες τοιχογραφίες

με άνεμο απ’ τον βοριά ή λίγο

κουρασμένο άυπνο ζέφυρο.

Μέρη αιολικά σαν να μην λέει να τελειώσει της Σαπφώς

το λυρικό φαρμάκι.     Τύχες

των ελαιώνων απαρχής

νέων και όμως αρχαιότερων

                       κι απ’ τα μελωδικά φεγγάρια της-         τώρα

                         ν’ αντηχούν τραγούδια βακχικά-                  σαν του μοναστηριού

                           οι απόμακρες κάθετες ψαλμωδίες.

Να καθαγιάζονται όλα!

Και στο τάμα αυτό από ουρανό και γαλάζιο να έρχομαι

                      εκκλησίες πάθους να ιδρύσω

                        λόγους

                          μες την γλώσσα παράξενους -      τώρα

                            που κανοναρχεί των ανθρώπων η οδύνη…

                                                                                        6.1.2008