Μαρτίου του ιερατικού, άνοιξη, άρατε πύλας

Μαρτίου του ιερατικού, άνοιξη, άρατε πύλας

Μεσημέρι ευφάνταστο-

Σπουδαίος ο ερχόμενος μες την μελετηρή μοναξιά του-

Αυτός που αλήθεια μπορεί να ‘μουν τότε κι εγώ-

Την γλώσσα όλη ανατρέποντας·

Λαλήσας ο ρήτωρ περί μιαν γαλήνια ψυχή

Που σέβεται για να υπάρχει, το στερέωμα·

Τώρα δρέπει τις δάφνες του γιγαντιαίου αισθήματος

Και το κόστος των ανέμων λογαριάζει

Που πνέουν για να καθαρίσει απρόσκοπτα ο νους του.

Στην ποίηση έφτασα από μακριά, λαθρεπιβάτης·

Γι αλλού με γέννησε εμένα η μάνα. Μα αγάπησα

Τις προσφορές των λέξεων κι όπως ο διαιρέτης

Του παλιού ξυλουργού, μοίραζε

Ίσες νυχιές στο ξύλο

Τα πάθη μοίρασα-

Νύχτες μ’ αγρύπνια, άνισος μες τ’ άνισα-

Μα πάντα φυλακάτορας, θεματοφύλαξ

Των σεπτών του κόσμου…

                                                5.3.2012