Κάθε καλλιτέχνης είναι λάβαρο έπαρσης

Γερνούν όλα μα μένουν αναλλοίωτοι οι ρόλοι

Η ηθοποιία εξέχει με την ματαιοδοξία της

Κάθε καλλιτέχνης είναι λάβαρο έπαρσης

Είδα πολλές πόλεις- άλλες βυθίζονταν στον κραταιό ήλιο

Κι άλλες έπιναν ζοφερή συννεφιά

Οι άνθρωποι όμως ίδια επαγγέλονταν εγωισμό και πάθος

Ζητώντας της φιλαυτίας σκοπό

Εφτά νάνοι οχτώ νάνοι όλοι τους νάνοι

Με καψαλισμένη ψυχή-

Ονειρεύτηκα μια παραλία που να κάθομαι μόνος

Πάνω στα βότσαλά και παίζοντας κιθάρα

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο καθ’ όλα αθώος

Κατανοώντας τα παράδοξα της ποίησης

Ανασαίνοντας λευκά και σμίγοντας με γυναίκες άφραστου κάλλους

Τι φιλί αλήθεια το φιλί τους!

Μετά νύχτωνε οι σκιές μεγάλωναν για να τρομάξουν τον ταξιδευτή

Στον εθνικό δρόμο λείπαν τα φώτα

Πέρασα πολλά φτωχικά χωριά που δεν ανάβαν τα φώτα τους

όλοι πεθάναν νωρίς ή

Μπορεί για κάτι να είχανε λείψει..

Έτσι όπως το σκέφτομαι κάτι φορές

Μια μέρα θα μετακομίσω απλά απλούστερα απ’ ό,τιδήποτε

Σ’ έναν σκοτεινό ευανάγνωστο θάνατο.

Ως τότε καλουπώνω το χάος

Και το ραπίζω να εξαφανίσει την γκίνια του
και να γίνει βουρλισμένος αυλός!

1.6.2012       Βουδαπέστη…