Μέσα μου να βυθίζομαι και να μου χάνεται η φωνή
ξημερώματα τότε Σαββάτου, ένας αέρας
λίγος να σμίγει τα χείλια του με τα δικά σου. Κι εκεί
Όπου μας τρώει το βασανάκι της μνήμης,
ένα αμάλγαμα από προθέσεις κι αυταπάτες
σε φέρνει κοντά
ένα αμάλγαμα από προθέσεις κι αυταπάτες
σε φέρνει κοντά
σ’ αυτό που είσαι, σ’ αυτό που ήσουν
και έγινε
να σ’ αγαπήσω εγώ..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου