Κάπου ψηλότερα από τον ουρανό.
Μαγικά νέφη πυκνά τρέμουν μες την χρυσή μέρα.
Ο χρόνος είναι δίκαια γαλάζιος.
Τα πουλιά πετούν και κάθονται στις μυρσίνες.
Ένα ατέλειωτο τραγούδι δίνει φως στην έμπνευση των λουλουδιών. Ανάστα ο Κύριος!
Το χώμα ανοίγει την αγκαλιά του να σταθεί νικητής κάθε σπόρος.
Από μακριά οι κωδωνοκρουσίες ξεκλειδώνουν το πέλαγο και στέκονται μαρμαρωμένοι μες την ευτυχία οι γλάροι.
Τρίζει η ραφή του θόλου και η μέρα αγγίζει την αιωνιότητα. Τρίτη.
Ψάχνω κουβέντες με τους αθανάτους.
Αν σιωπώ είναι γιατί ακούω έτσι πιο καλά τον κόσμο τον μέσα μου.
Όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση.
Ταπεινά οι χώρες που ζω είναι εξάψεις του ενστίκτου.
Μου εναντιώνονται μόνο οι μνήμες που δεν ακολουθούν πορεία προς την λησμονιά.
Ποντοπορώ προς τα ποιητικά φεγγάρια..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου