ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ.

136.





Αφήνω πίσω μου τον ζωντανό ψίθυρο του νερού, τον σωρό

της λάσπης που αποθέτει το ποτάμι πάνω στις ρίζες

των παρόχθιων δέντρων


και γυρίζω προς την μεριά του βουνού ξέροντας

πως με την ποίηση στ’ αλήθεια θες

δεν θες περιπλανιέσαι έξω από την εποχή σου-

σαν να μην σου ανήκει αυτή που ζεις κι εσύ

πουθενά δεν ανήκεις..


Ξέρω πως αγαπάς τις λέξεις- κείνες όμως

με έναν τρόπο σου απιστούνε

και γίνονται αψιές.


Το επιγραμματικό τέλος που ορίζει η ποίηση να ειπωθούν

τα πράγματα κάποτε είναι πιο πικρό γιατί

νοήματα μιας θλίψης σφύζει..


Βαδίζω προς την μέσα μεριά: όρος Φεγγάρι! Εκεί

που στα αρχαία χρόνια οι μύστες

αφήνανε τόση ψυχή πιο μυημένη

να περιφέρεται μέσα στο ιερατικό τοπίο.

Και σώζομαι!

Από εκεί που δεν το πρόσμενα κιόλας!


Επιλέγω τα μάτια της νύχτας- βαθιά τους να δω

ποιό είναι το αβυσσαλέο μυστικό ενός καυτού στοχασμού..


Και αφήνω

μέσα στις ώρες που πλέοντας πάνε

το νήμα ενός ντόμπρου αέρα,

παράξενα φτασμένου, που κλώθει κι υφαίνει-

μες την γαληνεμένη μοναξιά…