...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

8 Οκτωβρίου 2010

Πάνω από τις πεισιθάνατες λεύκες

57.



Πάνω από τις πεισιθάνατες λεύκες ένας άνεμος

συμπαντικός,

μειλίχιος,

ρουθουνίζοντας

σαν επίμονος δέσποτας, ξεβάφει

τον απέραντο ουρανό, μοιράζει

τα χνώτα της ελευθερίας του

στα σοκάκια των ουράνιων τόξων..



Ένας θεός που γυμνάζεται

σε μια ασκητική του ουρανού και υπαγορεύει

ηθικές των πρωτόπλαστων λέξεων

μες το μυαλό

του ποιητή του κόσμου..

4 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Εμένα Στρατή ο τίτλος με γέμισε από μόνος του. Γνωρίζεις την λατρεία μου για την γλώσσα τούτη.
Αλλά και ο θείος τρόπος που κλείνεις.....
Στρατή σε λίγο πρέπει να βρω νέες λέξεις γιατί δεν μου φτάνουν οι δικές μου για να μιλάω εδώ μέσα.
Καλή μέρα φίλε μου

nameliart είπε...

Γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές περνάω σιωπηλά…
Γιατί, πραγματικά…δεν βρίσκω λόγια… ποτέ δεν βρίσκω λόγια αντάξια αυτού που βλέπω, αυτού που «ακούω» όταν περνάω από δω!!!
…να μπορούσα τουλάχιστον να το ζωγραφίσω… μα ούτε αυτό…φοβάμαι…
…καλησπέρα…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μα και μένα ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ αγωνία μου είναι η γλώσσα..
Ελπίζω να φαίνεται άλλωστε..
Καλό απόγεμα φίλε μου!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

nameliart

Τα λόγια σου με κάνουν να νιώθω όμορφα, δεν στο κρύβω..
σε ποιόν δεν θα άρεσαν;
αλλά νομίζω ότι και με την ζωγραφική φτάνει κανείς πολύ κοντά στην ανάταση της ψυχής όταν αυτή αυτήν την αγωνία μόνο μέσα της έχει..
Καλό βράδυ!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου