Βαραίνουν οι σκιές των δέντρων και λοξοδρομούν κατά τα περιβόλια τα κοπάδια με τις αίγες

67.


Βαραίνουν οι σκιές των δέντρων και λοξοδρομούν κατά τα περιβόλια τα κοπάδια με τις αίγες

Αποφλοιώνονται τα καλαμπόκια και στενάζουν κάτω απ’ το καμουτσίκι του ήλιου τα ηλιοτρόπια

Σκάζει η γης

Οι μυρμηγκοφωλιές κουράζονται με τόση αποταμίευση

Η σιταρήθρα χοπ χοροπηδά μέσα σ’ ένα χωράφι που υπόσχεται εσοδεία

Νότες ξανθές που κρέμονται πάνω απ’ τα ξερά κλωνιά, ενώτια νότες

Όπως ένα γεράκι απ’ το ποίημα αυτό χιμάει ν’ αρπάξει τον φτωχό αρουραίο

Που κάνει τρύπες στο ζεστό κορμί της άνοιξης..



Τοπία που βόσκουνε συνείδηση θεού μέσα στο ντάλα μεσημέρι

Σε όλα περισσεύει η θρησκεία των αρχαίων ελληνικών θεών. Δεν έχω

Τίποτε άλλο να ελπίζω από τα σωστά βερίκοκα

Που ροδοκοκκινίζουν λατρεμένα πίσω στην παλιά αυλή

Την ώρα που φιμώνεται να μην τα μαρτυρήσει ο άνεμος..



Κρύο νερό και μέλι- κι ο καφές

που τσούζει απ’ την δροσιά τον ουρανίσκο..



Ένα σεντόνι

νυφικό

στο πίσω το δωμάτιο

που θα πλαγιάσει απόψε η νύφη-



Ένα δεμένο μυστικό με δαχτυλίδια αρραβώνων

Γλυκά βιολιά- όπως ανάβει μες το βράδυ το ωραίο γλέντι και χοροπηδούν

Με αιτία παλικαριάς οι νέοι γαμπροί.



Γι αυτό που θα γενεί στο μέλλον έχω άπειρα ερωτηματικά- μα ξέρω

πως θ’ ακουστεί η χαρά μέσα στα απώτατα ποιήματα

με σιγουριά!..