ψιχάλες

69.




Μικρές αόρατες ευθείες που ενώνουνε τα σύννεφα με γη

ψιχάλες που τις λένε όλοι

σταδιοδρομούν

αγγίζοντας και την μελαγχολία μου, μετά

που γράφονται μες τις σελίδες μου που θα μυρίσουν πρωτοβρόχι..

Πίσω απ’ το τζάμι, ο νευρικός σοφός, επαίτης

κοιτά τον κόσμο που περνάει, κοιτάει το όλον

που γίνεται ένα μέρος απ’ το τίποτα..



Στα χέρια του, ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα,

ένα καλόκουρδισμένο κομπολόι

χτυπά πιο ρυθμικά κι από καρδιά οψιδιανού ψιθύρισμα.



Διαχειρίζεται αθώα την φαντασία του- το ξέρει

ότι το να κοιτάς πίσω απ’ το παράθυρο

ον του θυμού που δεν εκφράζεται σε κάνει..