ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!

Ανέβαινα πελώρια συνείδηση της φύσης και μπορούσα πάλι να το δω:

μικρές χαρούμενες φατσούλες λουλουδιών να γνέφουνε ευτυχισμένα-

και νερά κελαρύζοντα, ερμηνευτικά της αξίωσης

να έχει ο κόσμος αίμα..

Να ζωγραφίζει ζωές ολόγυρα

σαν να μην τελειώνει η άνοιξη.

Μέρα Δευτέρα!



Ακούγονταν οι ψυχές των πουλιών και απ’ τις πολιτείες τους

άκουγες τις καλές ορχήστρες-

στρωτά και ταπεινά έρχονταν η μέρα.



Με είδωλο καρδιάς μέσα σε άηχες τις ώρες

έρχονταν κι έπαιζε πεσσούς ένα λησμονημένο αεράκι-

από αρχαία μεριά!



Έβλεπα Αλικαρνασσό κι αντικρινή Φρυγία

μέρη που τα' σκαζε ο ήλιος με το δόρυ του-

αριθμούσε άηχου

φωτός παλιννοστήσεις ο ονειροπόλος



και στα παρμένα κάστρα του ύπνου ο στρατηλάτης άνεμος

έκανε ξαφνικό γιουρούσι μ’ αποτέλεσμα σπουδαίο.

Μέρα Δευτέρα!



Χτυπούσε σήμαντρα της παλιγγενεσίας

ούριος αναμμένος ουρανός.

Βρήκα τα λεξιλόγια που μου έλειπαν

να πω την έκσταση όλη-

και στα ψηλά που αρμένιζε ύμνος Ομηρικός

με ανορθωμένες μέσα του τις λέξεις

κρυφή αντάρα ραψωδίας που έδειξε

νόστο αρχαίο

και σίγουρη Ιλιάδα

7.1.2008