οι σάλπιγγες μιας μακρινής Ιεριχούς ρίχνουν ξανά τα τείχη..

127.




Ένα φως ρέει απ’ το ταβάνι στο πάτωμα, ένα φως αποκαλυπτικό



και χώνεται μες το πουκάμισο του άντρα που έχασε το πρόσωπό του

κοιτάζοντας επίμονα τον ήλιο.



Η μουσική που το ακολουθεί είναι ο ύμνος

σ’ εκείνη την αρχαία θεά που πάνω της κρατιόταν

μια αινιγματική και άσπρη κουκουβάγια.



Η μέρα υποχωρεί και το χνάρι της μένει

πάνω στα φύλλα των δέντρων που εγκλωβίζουν

τον ποιητικό αυτόχειρα άνεμο.



Έτσι όταν πηγαίνει να βραδιάσει τίποτα δεν ξέρουμε

από εκείνη την παλιά μελωδία που συντροφεύει το νέο φεγγάρι



του Αυγούστου που κρεμιέται ανάποδα μες τον ουράνιο θόλο

όπου οι σάλπιγγες μιας μακρινής Ιεριχούς ρίχνουν ξανά τα τείχη..